Het internationale landschap. Schilderen in de buitenlucht in de 19e eeuw

Naar buiten

De reis begint in de 19e eeuw, een periode waarin kunstenaars een nieuwe kijk ontwikkelen op het schilderen van landschappen. Ze tekenen en schilderen herkenbare plekken. Gaan naar buiten, lopen totdat je een schilderachtig plekje hebt gevonden of verrast wordt door een donderbui. Want, zo zegt de Nederlandse kunstenaar Willem Roelofs (1822-1897), 'Met boos weer is de natuur […] hem het liefst.'

Rondtrekkende kunstenaars

De tentoonstelling onthult de wereldwijde opkomst van kunstenaarskolonies, zoals de School van Barbizon, de Haagse School en de Hudson River School. Van Claude Monet tot Johan Barthold Jongkind; kunstenaars trokken door hun eigen landschap, geïnspireerd door het unieke, het eigene en het onontdekte in hun omgeving. In het Russische keizerrijk gingen kunstenaars van de groep ‘De Zwervers’ (Peredvizhniki) door het land om het eigen bos en weidelandschap te schilderen en in Japan in diezelfde 19e eeuw kunstenaars langs de Tokaido, een weg die Tokio met Kyoto verbindt.

Vrouwelijke kunstenaars

Niet alleen mannelijke kunstenaars trokken eropuit. In de tweede helft van de 19e eeuw zie je ook een opvallende opkomst van vrouwelijke landschapsschilders. Zij zetten zich in voor meer vrijheid en sluiten zich aan bij kunstenaarskolonies, waardoor zij toegang kregen tot schilderonderwijs en gezamenlijk naar buiten kunnen. Marie Bilders-van Bosse tekende in de duinen bij Scheveningen en schilderde in Oosterbeek. Betzy Akersloot-Berg, een leerling van Hendrik Willem Mesdag, werkte onder meer op Vlieland. In de Verenigde Staten sloten Susie Barstow en Julie Hart Beers zich aan bij de Hudson River School. Ontdek het werk van deze vooruitstrevende vrouwen, naast dat van hun mannelijke collega’s, in Het internationale landschap. Schilderen in de buitenlucht in de 19e eeuw.