Pauline Boudry / Renate Lorenz – Fog Is My Drug

Abstracte club

Pauline Boudry en Renate Lorenz presenteren hun nieuwe tentoonstelling Fog Is My Drug bij Nest in Laak. In deze tentoonstelling verkennen zij de spanning tussen zichtbaarheid en onzichtbaarheid. Ze omarmen het concept van het “recht op ondoorzichtigheid” van schrijver Édouard Glissant en verbinden dit met het (queer) nachtleven en de “abstracte club”, waarbij ze ook refereren aan de naastgelegen club Laak.

Paleis

In de video-installatie El Cristal Es Mi Piel zingt muzikant Aérea Negrot een lied dat zij samen met de kunstenaars schreef. Het lied geeft een stem aan het Palacio de Cristal in Madrid en zijn koloniale verleden. Dit glazen paleis, gebouwd in 1887 voor de koloniale tentoonstelling Exposición de las Filipinas, symboliseert met zijn transparante architectuur een koloniale blik gericht op observatie en controle. Boudry en Lorenz onderzoeken hoe het gebouw met deze geschiedenis kan worden geconfronteerd en verbeelden het als een “spook” dat wraak zoekt – het barst, lekt en laat de natuur binnendringen. Door gebruik te maken van spiegels bieden ze nieuwe perspectieven, terwijl rook geleidelijk de transparantie van het paleis vertroebelt en zo zijn oorspronkelijke functie uitdaagt.

Édouard Glissant

Édouard Glissant (1928–2011) stelde in zijn werk dat transparantie niet altijd noodzakelijk is, zeker niet binnen cultuur en geschiedenis. In zijn kritiek op het kolonialisme en de westerse drang om alles te categoriseren en volledig te doorgronden, ontwikkelde hij het idee dat mensen en culturen het recht hebben om deels onbekend, of ‘ondoorzichtig’ te blijven. Ondoorzichtigheid betekent in deze context geen gebrek aan kennis, maar juist het creëren van ruimte voor het onbekende, het fluïde en het ongrijpbare.