Inas Halabi: After the Last Sky

Geografische isolatie

Een drietal verschillende werken zullen de Aula van de Appel doorkruisen. We No Longer Prefer Mountains (2023) speelt zich af in de Druzische stad Dalyet el Carmel, in het noorden van Palestina. Het werk trekt de kijker mee in een surrealistische wereld van geografische isolatie, omfloerste mystiek en een plaats die is gevormd door coöptatie, dwang en controle. De film toont intieme ontmoetingen met leden van de gemeenschap, zowel in gedeelde, huiselijke ruimten als de buitenomgeving, en onderzoekt hoe de innerlijke politiek van de Druzen wordt gecontroleerd en hervormd als gevolg van de oprichting van Israël in 1948. De film is gebaseerd op fûkeiron, een landschapstheorie van een Japanse Avant Garde film-beweging uit de jaren '60. Binnen deze stroming namen makers als uitgangspunt dat het filmen van de alledaagse omgeving de onderdrukkende en repressief isolerende landschappen en krachten zou onthullen.

Onderaards geweld

In We Have Always Known the Wind's Direction (2019-2020) worstelt Halabi met het onzichtbare onderaardse geweld. Ze onderzoekt de materiële effecten van straling (fysiek en metaforisch) en de mogelijke begraving van nucleair afval in het zuiden van de Westelijke Jordaanoever.

De geschiedenis van arbeid

In Hopscotch (the Centre of the Sun's Radiance) (2021) zijn luisteraars via soundscapes getuige van blijvende neo-koloniale onderdrukking. De 7 hoofdstukken nemen bezoekers mee op een sonische reis door twee continenten – Afrika en Europa – en onderzoeken de manieren waarop de geschiedenis van de arbeid en de ontginning van grondstoffen verbonden zijn met de ontwikkeling van de trein in zowel de Democratische Republiek Congo als België.

Collectief besef

De tentoonstelling verkent tal van thema's en zet aan tot collectief nadenken over de dilemma's waarmee de bezitlozen worden geconfronteerd in relatie tot de manieren van representatie en zichtbaarheid als gevolg van de koloniale staat.