Bloed, zweet en walvistraan

Maanden achtereen werkten ze zich in het zweet aan boord van de Willem Barendsz. Vaak tot aan hun enkels in het bloed, spek en traan van de walvissen die ze verwerkten op het fabrieksschip.

Walvisvaart uit de gratie

De jonge mannen die na de oorlog meevoeren op de Nederlandse walvisvaart, waren de trots van de wederopbouw. Maar toen de zeeën leeg raakten en de walvissen met uitsterven bedreigd, kantelde dat beeld. Walvisvaarders gelden in de algemene opinie ineens niet meer als hard werkende helden, maar als moordenaars.

Taboe

In Bloed, zweet en walvistraan laat gastcurator Anne-Goaitske Breteler (25) zien hoe de Nederlandse walvisvaart door de eeuwen heen beleefd is. Zowel door buitenstaanders als door de walvisvaarders zelf. 'De walvisvaart gaat over veel meer dan alleen de jacht op walvistraan' zegt Breteler. 'In deze tentoonstelling wil ik graag die nuance laten zien. De geschiedenis van de walvisvaart mag niet verwateren door het taboe dat op dit onderwerp rust.

Onderzoek en actievoeren

Bloed, zweet en walvistraan belicht de walvisvaart vanaf de 17e eeuw tot aan het heden. Want vandaag de dag zijn walvisvaarders vooral onderzoekers en actievoerders. Een van hen is de Terschellinger muzikant Tristan Visser. Hij strijdt tegen de ‘geluidsvervuiling’ in de oceaan, die de communicatie tussen walvissen verstoort. In Groenland maakte hij muziek waar de walvissen op reageerden. Het resultaat daarvan is ook te horen en zien in de tentoonstelling.