Emily Bates Lost Spring, Lost Year

Mondkapjes

52 zelfportretten met mondkapjes van verzamelde flora refereren aan de pandemie. Ze tonen een heel persoonlijke en poëtische verwerking op de verwarring, de restricties en het verlies dat wij allemaal hebben ondergaan vanaf de lente van 2020.

Natuur als inspiratiebron

Beeldend kunstenaar en fotograaf Emily Bates is regelmatig voor haar werk op reis naar kleine, landelijke gemeenschappen in Azië of Europa. Ze doet onderzoek naar de lokale rituelen, vertellingen en verdwijnende tradities in de omgang met het landschap ter plekke. 'De rol van de natuur is niet iets aparts dat gebruikt en geconsumeerd en geëxploiteerd moet worden. Het is als een familielid. Iets om te vereren en te respecteren en om mee in dialoog te zijn', aldus Bates. Ook 2020 stond in het teken van artistieke avonturen op afgelegen locaties. Door de pandemie werd Bates echter gedwongen thuis te werken en tijdens de eerste lockdown in maart ontstonden de eerste, spontaan op haar iPhone gemaakte foto's.

LED-panelen Museum W

Voor Museum W maakte Emily Bates een selectie uit haar honderden flora-zelfportretten en verwerkte ze tot een animatie op formaat van de LED-schermen in de gevel. Lost Spring. Lost Year toont in 52 floraportretten de natuurlijke cyclus van een levensjaar: lente, zomer, herfst en winter. Het lijkt bijna alsof de foto's, in een trage flow van rechts naar links, mechanisch door het museumgebouw zijn 'getrokken'. Telkens is een deel van een zelfportret van de ene naar de andere gevel te zien. Tegelijkertijd verwijzen de LED-schermen naar het raam van waarachter Emily, net als velen van ons, de wereld in 2020 bekeken, van binnen naar buiten kijkend. De cirkel is rond. Lost Spring. Lost Year is midden in de stad een bijzondere en poëtische herinnering aan het feit dat we moeten leren omgaan met wereldwijde pandemieën, met de kwetsbaarheid van de natuur en de vergankelijkheid van het leven.